wtorek, 8 stycznia 2013

- Być ... czuć ... istnieć ... -

Kolejny dzień. Czy lepszy ?? Nie sądzę. Znowu mnóstwo wątpliwości ... nie kończące się rozmyślania. Skończyły się dni świąteczne... dni w których ludzie mają jeszcze odrobinę uczuć i współczucia dla potrzebujących. Chcę mieć te uczucia zawsze. Natychmiast reagować na potrzeby bliźnich... smutnych ... nieszczęśliwych ... potrzebujących wyciągniętej do nich ręki. Ksiądz Andrzej nasz proboszcz, spowiednik a zarazem przyjaciel uczy nas pokory. Uczy nas jak mamy kochać braci tych, których nikt nie kocha ... tych których inni się brzydzą. Uczy że w każdym człowieku jest coś dobrego, jest swoiste piękno, niewydobyte na zewnątrz. On nigdy nie brzydził się ludzi z marginesu... zawsze o nich walczy. Jest duszpasterzem alkoholików. Jego droga jest drogą miłości. " Mam swoje owieczki " powtarza mówiąc o tych których wyprowadził z matni. Każdego wspiera i potrafi podnieść na duchu... nigdy nie ocenia ... nie krytykuje. Spokojny, uśmiechnięty, współczujący. Jak sam opowiada wybiera się czasami na swoje łowy tzn. wychodzi "w miasto" i szuka ludzi, którzy go potrzebują. Pochyla się nad leżącymi alkoholikami... czasami brzydko pachnącymi i wyłączonymi z życia. Nie brzydzi się... podnosi ich ... ratuje niejednokrotnie i wspiera. Po co to robi pytaliśmy. Odpowiadał nam zawsze słowami pieśni religijnej " On szedł w spiekocie dnia i szarym pyle dróg, a idąc uczył kochać i przebaczać. On z celnikami jadł, on nie znał kto to wróg, pochylał się nad tymi, którzy płaczą". Po tym jak kończył to śpiewać, zawsze na jego ustach pojawiał się uśmiech.  Jego uśmiech i błysk w oku sprawiał zawsze że czuliśmy się potrzebni.Te wspomnienia są bardzo ważne. Jest wielki ... wspaniały... choć zawsze mówi że po prostu normalny.
Nasz WIELKI  NIEWIDZIALNY  KSIĄDZ ANDRZEJ. - Dziękujemy - ... Julia

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz